Çocuklarına bakmaları için işe aldıkları bireylerden yakınan aileler ise yaşadıkları badireleri şu sözlerle anlatıyor; “Çocukla kaliteli vakit geçirmek ismine yaptıkları bir şey yok. Ellerinden telefon düşmüyor. Çocuğa bakma mantıkları şu; karnı doysun ağlamasın yeter”. Çalışan ebeveynler için çocuklarını emanet edecekleri bakıcılar büyük değer taşıyor. Ebeveynler için en büyük sorun da sorumluluk sahibi, uygun ve emniyetli bir bakıcı bulmak.
‘2 yılda 5 bakıcı’
Yakın vakte kadar anneanne, babaanne ya da komşulara emanet edilen çocuklar, daha iyi eğitim alabilmeleri için uzman bakıcılara teslim edilmeye başlandı. Lakin ailelerin çocuklarını emanet ettiği bireylerle uygum sağlamaları ve inanç duymaları vakit alırken birtakım hanelerde bakıcılarla konut sahipleri ortasında çeşitli meseleler yaşanmaya başladı. Bilhassa Özbekistan, Gürcistan ve Türkmenistanlı bakıcılarla sorun yaşadıklarını ve bu yüzden sık sık bakıcı değiştirmek zorunda kaldığını söyleyen aileler, kendi cephelerinden yaşananları Milliyet’e anlattı.
Bakıcı ezası yaşayan ve 2 yılda 5 bakıcı değiştirmek zorunda kaldığını söyleyen Zeynep Karacan, şöyle konuştu; “5 ve 1,5 yaşında iki oğlum var. Eşim ve ben çalıştığımız için çocuklarımızı bakıcılara emanet ediyoruz. Türkmenistan ve Özbekistanlılarla çok çalıştım ve şöyle bir durumla karşı karşıya kaldım.. Eşimle ya da dostlarımla konuşmalarımızı dışarıya taşıyorlardı. Bir de; çocukların başında adeta bekçi üzere duruyorlar.
Ellerinden telefonları hiç düşmüyor. Bir de kulaklık takıp saçlarıyla kulağını kapatıyorlar daima telefondalar. Kaygıları da yok. Çocuğumun odasındaki kamera açısını değiştirenle de karşılaştık. Çocukla kaliteli vakit geçirmek ismine yaptıkları bir şey yok. Beslenmelerine dikkat etmiyorlar. 2 yılda 5 bakıcı değiştirdim. Biz bakıcıları hayatımızı kolaylaştırsın diye işe aldık. Lakin baktım ki ben onların hayatını kolaylaştırıyorum. İş disiplinleri yok. Belirli bir mühlet sonra şu algı oluşuyor, ‘Ne de olsa 6-7 aydır benimle çalışıyorlar, ne dersem ‘evet’ der.
Yalnızca çocuğuma iyi baksınlar diye elimden geleni yaptım. Onlar keyifli olsun ki çocuğum da memnun olsun. Kendi kuaförüme götürdüm, birebir masada oturup yemek yedik. Daima verici olduk lakin aykırısı bir durumla karşılaştık. Bazen insan istemsizce bir şeylerden şüphelenir. Hiç çantalarına bakmazdım bir gün çantasına baktığımda buzdolabındaki yiyecekleri çantasına bizden habersiz koyduğunu gördüm.”
‘Filipinliler çok iyi’
“Bu sefer de üzülüyorsunuz. Verdiğiniz halde neden bunu yapıyorlar diye. Yaşadığım bu tecrübelerden sonra Filipinli bakıcılarla çalışma başladım ve çok memnumum. Çocuğunuzla, bir eğitmen, oyun ablası ve anne üzere ilgileniyorlar. Ayrıyeten çocuklarınız İngilizce de öğreniyor. İş disiplinleri çok iyi ve işlerini severek yapıyorlar.”
‘Dedikodu yapıyorlar’
Etkin bir çalışma hayatı olan Evrim Kırmızıtaş’ın(43) 17, 6 ve 5 yaşında üç çocuğu var. Küçük çocuklarına hâlâ bakıcının baktığını anlatan Kırmızıtaş da bakıcılarla ilgili makûs deneyimler yaşamış; “Son iki çocuğumun ortasında 1 yaş var. Son çocuğumun doğumundan sonra Türk ve Türkmenistanlı bakıcılarla kısa bir müddetliğine çalıştım. Lakin bunlar her konuştuğumuza şahit oluyorlardı ve dedikoduları vardı. Bir de bilhassa çalıştığım Türkmenistanlı yardımcım çok negatifti, daima bir mutsuzluk hali ve negatif güç kelam konusuydu.
Çocuğa bakma mantıkları şu; karnı doysun ağlamasın kâfi. Meğer ben çocuklarımla kaliteli vakit geçirilmesini istiyordum. Şuna da şahit oldum, Türk bakıcım çocuğu yatağa koymuş, TV karşısına geçmiş, gazetesini okuyor. Natürel ki robot değil, doğal ki dinlenecek. Ancak çocukla da ilgilenmesi gerekiyor. Oyun ve gibisi aktiviteleri yoktu. Bizim tek istediğimiz güler yüz, çocuklarla kaliteli vakit geçirilmesiydi. Türk ve Türkmen bakıcılardan bu randımanı alamadım. 6 yıldır Filipinli bir bakıcıyla çalışıyorum.. En azından farklı farklı problemlerle karşıma gelmiyor. Epey mutluyum. Tıpkı masada oturup yemek yiyoruz, yılbaşında oturup birlikte içiyoruz. Şöyle de bir gerçek var.. Her vakit bakıcılarla ilgili meşakkatler olmuyor. Kimi vakit bu sakıntılar patrondan kaynaklı da olabiliyor.”
‘İş disiplinleri hiç yok’
Yıllarca bakıcı zahmeti yaşayan ve 5 yılda 7 bakıcı değiştirdiğini söyleyen Neslihan Koca da, “10 ve 13 yaşında iki çocuğum var. Doğduklarından beri bakıcıları var. Bu mühlet içinde çok makûs tecrübeler yaşadım. Kırgızistanlı, Gürcistanlı, Türkmenistanlı, Özbekistanlı ve Türk bakıcılarla çalıştım. Fakat olmadı. Daima zahmetle karşı karşıya kaldım. İş disiplinleri yok, çalışkan değiller. Bir çocukla nasıl ilgilenmeleri gerektiğini bilmiyorlar. Beğenmediğimde, sessiz kalıp tahammül etmek zorunda kaldığım vakitler da oldu. Zira çalışmak zorundasınız ve çocuklarınıza birinin bakması gerekiyor. Bu makûs tecrübelerimden sonra Filipinli bakıcılarla çalışmaya başladım ve çok memnumum” diye konuştu.
Milliyet
