Arapçadan lisanımıza geçen kibir sözü; büyüklük taslama, kendini herkesten üstün görme, yüksekten bakma, burun büyüklüğü olarak tanım edilir. Kuran’ı Kerim’in beş müddetinde (Nahl, Sâffât, Gâfir, A’râf ve En’âm) kibir sözü yahut kibre yapılan atıflar bulunmaktadır. Bilhassa En’âm Suresi’nin 110. Ayeti’ndeki; “Biz, körce ileri geri yalpalayıp dursunlar diye onları küstahça kibirleri ile baş başa bırakırız.” ile Nahl Suresi’nin 23. Ayeti’ndeki; “Allah, kibirlileri sevmez.” kelamları kibrin Allah tarafından güzel görülmediğinin en açık tabiridir.
İslâm kültürü içinde değerli bir yeri olan, Nişabur yakınlarındaki Kuçan kasabasında Temmuz 986 yılında doğup, Nişabur’da eğitim alan ve Aralık 1072 tarihinde Nişabur’da vefat eden Abdülkerîm b. Hevâzin Kuşeyri, kendi ismini taşıyan risalesinde (Kuşeyri Risalesi) “Kalbinde zerre kadar kibir bulunan kimse cennete girmeyecektir.” demekte.
En tabii hakkımız
İnsan tabiatı gereği, kendini öbür insanlardan üstün görme hissine sahiptir. Kendimizi öteki insanlardan üstün değil farklı görmek, farklı istekleri, farklı beğenileri, farklı niyetleri olduğunu hissettirmek daha hakikat bir yoldur. Hissettirmek dedim, hissettirmek ile kabul ettirmek ortasında değerli bir fark vardır. Bir ortada yaşarken farklılığımızı öbür insanların da fark ederek bize karşı kendi kabullerini öne sürmelerine kayıtsız kalmak en doğal hakkımızdır. Fakat bunu yaparken çok nazik ve hassas olmamız gerekir, kendi fikirlerimiz ve ömür ideolojimiz kendimizi öteki şahıslardan üstün görmemizi gerektirmez, hayatı farklı algıladığımızı gösterir.
Elbette hayat içinde çabucak her vakit bilinmeyen bir büyüklenme hissi taşımak durumundayız. Var olmanın temel güdüsü büyüklük argümanıdır. Başarılı olmak için çalışmak, farklı bir kanıyı geliştirmek, yaptığımız işte aranır olmak, toplum tarafından pahalı görülmek bir manada içimizde olan kibir hissinden kaynaklanır. Lakin her şeyin olduğu üzere bunun da bir ölçüsünün olması gerekir. Şahsî olarak muvaffakiyete erişmek için var olduğuna inandığım bu üzere hisler öteki insanları rahatsız edici boyutlara ulaşmamalıdır. Bu mevzuda insanın çabucak her vakit kendini denetlemesi ve karşısındaki insanların da emsal hisler taşıdığını ve onları rahatsız edecek bir üstünlük gösterisinin, kibir olarak kıymetlendirilmesine yol açabileceğini unutmaması gerekir.
Kibir aşağılanır
Kibirli beşerler, kibirlerinin büyüklüğü oranında diğerlerini düşünmez, kendi pahası yanında onların rastgele bir bedelinin olmadığını düşünür.
Çok sayıda Hadisi Şerif’te de kibir aşağılanır ve beğenilen görülmez; Yunus Emre Risâletü’n Nushiyye (Nasihatlar Kitabı) isimli mesnevisinde kibirden uzak durmayı önerir.
“Kibir makûs huydur, haramdır. Allah’ı unutmanın alametidir. Kibirli olan, iyi insan olamaz. Kibirli değilim diyen kibirlidir. Kibir her iyiliğe pürüzdür, her berbatlığın anahtarıdır.”
“Kendisine el pençe divan durulmasını isteyen cehenneme hazırlansın.”
Hz. Ebubekir’de bu mevzuda değerli bir öğüt verir;
“Kibirden sakının. Topraktan yaratılıp tekrar toprağa dönecek olan bir varlığın kibirlenmesi, bugün var, yarın yok olan bir varlığın kendini beğenmesi ne kadar anlamsızdır.”
Günümüzde pek çok kişinin fazlaca kibir içinde olduğunu, etrafındaki insanlara yüksekten bakıp, onları hor görmesine şahit epeyce ne oldu da bizim toplumumuzda kibir bu kadar gelişti diye düşünmekteyim.
Dinler de güzel görmez
Sanırım gerek aile içi gerekse okul eğitimimizde bir yanılgı yapmaktayız. Bir beşerde kibir hissinin gelişmesi küçük yaşlarda aile içindeki eğitimi sırasında başlar. Anne ve babasının konuşmaları ve davranışları çok küçük yaştaki çocuklarda ömür uzunluğu süren izler bırakır. Küçük yaşlarda yaşadığı etraftaki insanları küçük gören, onların gerek ekonomik durumları gerekse ömürlerini eleştiren konuşmalar, çocuklarda büyüklük hissinin gelişmesine vesile olur. Bir mühlet sonra o da tıpkı büyüklerinin yaptığı üzere, kendi dışındaki insanları küçük görmeye, kibir hissini alabildiğine geliştirmeye başlar.
Hükümdar ve yöneticilere yol göstermek için yazılmış “Kelile ve Dimne” kitabında Baykuş’lar ile Karga’lar ortasında geçen savaşı anlatan bir kısım vardır. Sonuçta kargalara eziyet eden, baykuşlar yenilirler. Bu kıssayı dinleyen hükümdar anlatıcıya sorar, bu iş nasıl oldu?
“- Nasıl olacak? Gurur, kibir, şımarıklık… Üstelik acizdiler pek çok taraftan. Daha bir sürü makus vasıfları var ya neyse.”
Bütün dinler ve ahlak kuralları kibri güzel görmez. Dante ünlü yapıtı “İlahi Komedya”da kibir günahlıları için üç manzume kaleme alır. Kibirli beşerler, cehenneme gitmeden evvel uzun bir mühlet Araf’ta kalıp büyük acılar çekmektedirler.
Kibirden uzak durmalı
“Ey zekâ gözleri sönüp de geri adımlara bel bağlayan kibirli beşerler, zavallı bahtsızlar! Bizim kendi savunmasına imkân olmadan adalete yanlışsız uçan, o ruha beden vermek için yaratılmış mahlûklar olduğumuzu anlamıyor musunuz?
Bu türlü kibirlenmenize sebep ne ki! Gelişmeleri yarım kalmış mahlûkları andıran halsız böceklerden diğer nesiniz?”
Bilhassa kamuda vazife yapan yahut vazifeye talip olan insanların kibir hissinden uzak durmaları, büyüklenmemeleri gerekir. Topluma hizmet etmek için üstlendikleri misyon onları aslında onurlandırmaktadır, kamu kaynaklarını badire çekmemeleri, hizmet de zaaf taşımamaları için kullanmakta önceliklidirler. Bu misyonun bir gün biteceğini, kendilerinin yukardan baktıkları beşerler düzeyine ineceklerini hiç unutmamalıdırlar. Kibirli insanların oluşturduğu birliktelikler uzun periyodik olmaz, kibir yok oluşun başlangıcı, insanın en zayıf olduğu tarafıdır, asla kibrin cazibesine kapılmamak gerekir.
Milliyet
