Işın Karaca, Posta gazetesinden Oya Çınar’a röportaj verdi. 48 yaşındaki müzikçi; pandemi periyodundan mesleğine, aşk hayatından teknolojiye bakış açısına kadar bir çok bahiste açıklamalar yaptı.
Siz, tanınan müziğin çıkardığı son starlardansınız. Bunu yalnızca harika bir sesle açıklayabilir miyiz?
Benim çıkışım 2001, benimle birlikte Funda Arar çıktı. Düşünüyorum, biz hakikaten bir meziyetimiz olduğu için ünlü olduk. Yeterli müzik söylüyoruz, girdiğimiz her yerde ışık saçıyoruz. Hayat ideolojimiz müzik üzerine şurası ve bunun eğitimini aldık. Yargı dağıtıyormuşum üzere algılanmasın lakin bugün gördüğümüz köy kılavuz istemiyor. Ünlü olmak artık dünyanın en kolay şeyi, bizim ülkemizde daha da kolay. ‘Canım istedi bir müzik söyleyeyim, canım istedi bir TikTok çekeyim…’ Eee? Eski sistemle bugünün alakası yok. Kimse elini taşın altına koyup da hakikaten işin mutfağına girmiyor. Emek vermiyor.
Genel olarak iyi bir tablo görmüyorsunuz anladığım kadarıyla?
Ben görmüyor değilim, yok. Geçtiğimiz bir yılı hiç saymasak bile yok. Bu manada çok mutsuzum. Piyasayı çok kirlettiler. Müziği, edebiyatı çok kirlettiler. Farklı hiçbir şey yok. O denli bir çağda yaşıyoruz ki! Benim kızım dokuz yaşında. Bir yıldır okul yüzü görmedi. Sorun yalnızca bilgisayar başında bilgi almak değil ki. Toplumsal beceresi eksik, kıt bir nesil büyütüyoruz.
Kimileri pandemide gerçek bir aydınlanma yaşadığını söylüyor. Kimileri da ‘pandemi bile insanları uslandırmadı’ diye düşünüyor…
Ben çok şanslıyım; İzmir Urla’da ve Londra’da meskenim var. Pandemi başladığından beri Urlada’daki evimizdeyiz. İş vakti İstanbul’a geliyoruz. Kendi adıma pandemiden alacağımı aldım, zira daima üreterek geçirdim. ‘Yeni dünya düzeni’ dedikleri şey bize neyi dayatacaksa, buna hazırım. Lakin teknoloji de o denli bir noktaya geldi ki, yararı kadar ziyanlarını da yaşıyoruz.
Teknoloji ürkütüyor mu sizi?
Ben yıllardır bunu savunuyorum. İnsanın bir doğal gelişim süreci vardır. Bir çocuk doğup, büyüyor. Ancak nasıl, ne şartlarda? Vaktinde müzik kanallarında yayınlanan görüntüleri da çok eleştirmiştim. Hoş güzel ablalar çıkıyor, göğüsler fora. Çocukların bir duygusal, toplumsal gelişimi vardır. Sen hatunları ekrana çıkarıp da ‘memişko memişko’ sallarsan, burada bir şeyleri bozuyorsun demektir. Teknoloji de o denli.
Nasıl mesela?
Ben esasen çocuğumu da özel okula göndermiyorum. Kültür ve para el değiştirdikten sonra gözlemlediğim, eğitim sistemindeki yozlaşmadan dolayı, bunun daha gerçek olduğunu düşünüyorum. Her şey çocukların ellerinin altında. Çocuk kilidi denen şeyi kaç aile biliyor? Kim, çocuğunu ne kadar denetim edebiliyor? Garip bir algı yaratılıyor. Sen saçma sapan bir görüntü çekerek milyon takipçili bir hesaba ulaşabilirsin. Lakin hayatının emeli bu mu olmalıdır? Hakikaten kabiliyeti olan çocuklar ne yapacak? Onlar kendilerini nasıl gösterecek?
Sahnedeki insanın giyim biçiminin nasıl olumsuz sonuçları oluyor sizce?
Şöyle anlatayım; Beyoncé de dans ediyor fakat o kadar profesyonel ki… Orada bir sanat var. Bayan sahiden dans ediyor. Onu, nefesini kullanma biçiminden bile anlıyorsunuz. Bizim ablalar ekrana geçip, Alaçatı’da, beach’lerde sallanır üzere, bir sağ bir sol yapıyor. Sonra da diyorlar ki: ‘Gavur’ yapınca oluyor da biz yapınca mı olmuyor? E olmuyor! Olmuyor arkadaş. Aslında müzikte de gerideyiz. Eğri oturup, gerçek konuşalım. Geride olmasak müziklerimiz yurt dışına satılırdı. Meğer fakat kendi pazarımızda satabiliyoruz. Bir adım öteye geçemiyoruz.
Sizce bir ilişkiyi devam ettiren şey aşk mı yoksa yol arkadaşlığı mı?
Yol… Her vakit yol, olağan ki yol. Ancak o yolun içinde aşk yoksa esasen yol da olmuyor.
Yolun bir yerinde hisler körelebiliyor ya, o vakit vazgeçilebiliyor.
Vallahi ben pes etmiyorum görüldüğü üzere. (Gülüyor)
Sizi Can Yapıcıoğlu ile bir ortada tutan şey nedir?
Bir sefer müzik tutkusu… Ortak tutkular aşkı da besler. O denli yalnızca “Ten çekimi var, çok hoşlandım” üzere hislerle olacak iş değil. Birlikte üretebilmek çok kıymetli. Bir de Can dünyanın en ölçülü adamı. Ayol ortada bir hengame etmek istiyorum, edemiyorum. Delireceğim yani. (Gülüyor) O kadar sakin ki… “Haklısın” deyip bırakıyor. Ben haklı olmak istemiyorum, hengame etmek istiyorum ya… Lakin bu türlü çok iyiyiz. Dünyanın en hoş adamıyla beraberim. Sabah uyandığında bile o kadar hoş gülüyor ki… Allah nazarlardan saklasın. “Kem gözlere şiş” diyelim.
Bir mide ameliyatı geçirdiniz. Bu kararı almanızda, toplumun dayattığı hoşluk baskısı ne kadar tesirli olmuştur?
Görsel dünyadan o kadar şiştim ki! Anlatamam. Lakin benim mide ameliyatımın onunla hiç ilgisi yoktu. Şeker hastasıydım, birçok sağılık meselesine yol açıyordu. Tıpkı meseleleri yeniden yaşarsam tekrar olurum. İşin görsel kısmını artık photoshop’lar çözüyor aslında. Basıyorsun filtreyi, bebek üzere oluyorsun. Bazen fotoğraflarımın altına yazıyorlar çabucak, “Filtre var” diye. Yahu artık bizim mahalledeki Ayşe Teyze de filtre yapıyor. Artistlerin filtre kullanması kadar doğal ne olabilir yani. Ancak genel manada ben de bayanlara dayatılan hoşluk baskısından çok rahatsızım. Tüm bunları da yeniden teknolojiye bağlıyorum. Her şey çok garip bir noktaya geldi maalesef.
Milliyet
