1930’lu yılların başında Tophane’deki Karabaş mahallesinde cilacılık, masörlük hayatı ile başlayan hayat gayretindeki azmi ile Beyoğlu’nun renkli hayatıyla taçlanan ve ileriki yıllarda bir sinema galasında tesadüf yapıtı fotoğraf makinesi ile başlayan gazetecilik mesleğine gönül veren Don Jose de Toledo En Salinas’ın nam-ı öteki ismiyle Zozo’nun kıssası… Yani Zozo’nun efsanesi…
40 yıllık beraberlik
Lise yıllarında okurken kapısından girdiğim Hürriyet Gazetesi’nde çalışırken tanıştığım Zozo ile 40 yıl aralıksız sürdü baba, oğul, ağabey, kardeşliğimiz… Birinci tanıştığımızda, “Zozo ne demek?” dediğim de, “İsmim çok uzun, söylemesi sıkıntı oluyor. Bu ismi bana gazete müdürüm Nezih Demirkent koydu. Bu yüzden herkes bana Zozo diyor” demişti… Tatlı lisanı, güler yüzü, boynundan eksik olmayan takıları, elinde her biri çok bedel verdiği sanatkarların armağanları olan takıları ile bir efsaneydi…
Olağan Zozo’yu Zozo yapan en büyük meziyetlerden biri de her vakit onlarsız olmaz dediği iki çantasıydı. Birinde fotoğraf makinesi ve flaşı, öbür çanta da ise çektiği fotoğraflar vardı… Yaz kış bu iki çanta daima taşınırdı. Bu kadar yıl izlerken Zozo’yu gören herkes poz verir, kimse kaçmaz ve hayır demez, poz verirdi Zozo’ya…
O vakit çektiği bireylerin isimlerini yazarken, “Gözlüğüm meskende kaldı” deyip, uzattığı peçete ve kağıt kesimlerine isimlerini yazdırırdı. Altı lisanı ana lisanı üzere konuşurdu… Mavi basın kartı da İtalya’nın dünyaca ünlü Olimpia ajansına aitti… Çabucak herkesin büyük hürmet duyup, sevgi beslediği Zozo Beyefendi ve Zozocuğum diye hitap ettiği çabucak herkes Zozo’ya ikram vermeye de bayılırdı… Bu yüzden uzun yıllar Gayrettepe’de oturduğu meskeninin odaları bir butik açacak kadar kıyafetler, aksesuarlar, bir bakkal dükkanı açacak kadar besin eserleri ile doluydu.
Herkes ona hayrandı
Cemiyet hayatının asil foto muhabiri Zozo’nun farklı bir yapısı vardı. Nereye gitse çabucak herkesi kendine hayran bırakan farklı bir yaradılışı vardı…
Hürriyet kümesinde çalışırken 80’li yılların başıydı sanırım, bir yılbaşı gecesi sabaha kadar gezmediğimiz restoran ve otel kalmayıp, sabah gazeteye geldiğimizde, “Galiba benim tabanlarım düştü” deyip hastalanınca imdadına Erdoğan Demirören yetişmişti. Kendisini İsviçre’ye gönderen Erdoğan Demirören için her fırsatta çok büyük hürmetle, “Babacığım” der, öbür bir şey demezdi… Bilhassa uzun mühlet Milangaz Kız Voleybol ekibinin tüm maçlarını takip edip, hem oyunculara moral verip hem de onları destekliyordu.
Çabucak çabucak tüm dünya starları ve devlet liderleriyle fotoğrafı vardı. Taa ki altı ay öncesine kadar… Kalp rahatsızlığı sebebiyle kaldırıldığı hastanede kalp ameliyatını kabul etmeyip, konutuna dönmüştü. İki ay evvel çağın illeti koronavirüse yakalanıp, iki ay hastanede tedavi gördü. 3 gün evvel merhum oldu…
O kadar ihtişamlı, mükemmel bir hayattan sonra evvelki gün sessiz sedasız, kimsenin haberi olmadan defnedildi…
Ne kadar çok seveni varmış ki, toplumsal medyada duyulur duyulmaz, herkes bir anısını paylaştı. Herkes ile ne kadar hoş anılar biriktirmiş…
Yerin cennet olsun Ustam…
Milliyet