Yaşanan salgında birinci günden beri herkesin tartışılmaz önceliği elbette insan sıhhatini korumak. Bunun için bireyler ve kurumlar, güçleri, akılları yettiğince tedbirler almaya çalışıyor. İzolasyon başta olmak üzere “hem sıhhat tedbirlerini hakkıyla almak hem de işini yapmaya konuttan devam edebilmek birçok insanın doğal tercihidir” diye düşünebiliriz. Fakat pratikte çalışanların %85’i işlerinin meskenden çalışmaya büsbütün uygun olmadığını belirtiyor. İşi, kısmen de olsa meskenden çalışmaya uygun olanları dahil ettiğimizde bile lakin %39’luk bir orana ulaşıyoruz. İşi konuttan çalışmaya çok uygun olan %15’lik bir kesim mevcut, buna karşın konuttan çalışanların oranı ise %9. Yani işi müsait olanların da hepsi meskenden çalışmıyor.
Olağan bu durumun gerisinde şirketlerin ve çalışanların tercihlerinin yanı sıra, meskende gerekli imkânların, ekipmanın olmaması üzere etkenler de olabilir. Aslında meskenden çalışma kısıtlı bir kesim için mümkün ve toplumun tamamını korumak için sanıldığı kadar tesirli bir tahlil değil, milyonlarca çalışan işe gitmek için meskenden çıkmak mecburiyetinde.
Dünyanın en geçerli emeline yönelik olsa bile alınan koronavirüs önlemlerinin ticaret hayatı, iş dünyası üzerinde olumsuz tesirleri olduğu da bir gerçek. Bilhassa birtakım bölümlerde değerli ölçüde iş kayıpları yaşandı-yaşanıyor, işsizlik oranları gelişmiş ekonomilerde bile yüksek düzeylere erişmiş durumda. Bunun sonucu olarak da haftalardır ülkenin en değerli sorunu nedir sorusunun karşılıkları ortasında salgın ve iktisat at başı gidiyor. Her on bireyden altısı salgının işleri için önemli bir tehlike oluşturduğunu belirtiyor. Beşerler hayati tehlike ile işsizlik tehlikesi ortasında sıkışmış durumdalar.
Milliyet
