Bir vakitlerin beş yıldızlı oteli Hilton’un lobisinde oturuyoruz. Depremzede aileleri karşılayan, tüm gereksinimlerine çabucak yetişen İZELMAN Koordinatörü İsmail Güleç, bana yapılanları anlatıyor. Biraz ötemizdeki koltukta oturan 75 yaşındaki Ahmet amca, sıcak çayını yudumluyor. Pandemi önlemleri münasebetiyle tabldot halinde sunulan kahvaltısını almak için 14’üncü kattaki odasından aşağı inmiş.
Kapılarını açtılar
1991 yılından bu yana İzmir turizmine hizmet eden otel, 6 Ekim’de kapılarını kapatmış, 200’den fazla işçisiyle vedalaşmıştı.
Akabinde İzmir Büyükşehir Lideri Tunç Soyer, yüzde 23.5’i belediyeye, büyük bir kısmı da Cet Holding’e ilişkin olan binanın yeniden otel olarak işletileceğini açıklamıştı. Lakin tam ihale üzeri İzmir, 6.6 büyüklüğünde yıkıcı sarsıntıyla sarsıldı. Büyükşehir ve ortakları, binanın kapılarını depremzedelere açtı. Bu, yanılmıyorsak dünyada bir birinciydi. Biz ziyaret ettiğimizde, 4’ü engelli kullanımına uygun toplam 380 odası, 3 ay fiyatsız olarak kullanıma açılan binaya şimdi 19 aile, 39 kişi yerleşmişti.
‘Manzarayı izlemekten uyuyamadım’
Otele yerleştirilen depremzedelerden biri Ahmet Aykaya… Eşiyle yaşadığı meskenleri, zelzelede 32 şahsa mezar olan Emrah Apartmanı’ndaydı. Sarsıntı anında dışarıda olduğunu belirten Ahmet amca, ağzında maskesi, yaşadıklarını ortada derin derin nefesler alarak süratle anlattı: “Depremin olduğu gün eşim de Allah’tan Seferihisar’daki oğlumuzun yanına gitmişti. Şayet meskende olsaydık ölmüş olabilirdik. Zelzelenin akabinde kızım beni aradı ve konutumuzun yıkıldığını söyledi. Eşim öğretmendi, onun emekli parasıyla almıştık o konutu. Aslında daha evvel de en ufak bir sarsıntısı hissediyorduk. 1999 sarsıntısı sonrası ailece de tanıştığımız müteahhit Hayati Uzun’a, ‘Bak, apartman sağlam değilse taşınmayalım’ demiştim. ‘Sağlam olmasa ben ailemle oturur muyum’ deyince inandık, taşındık. O da sarsıntıda iki torunu ve gelinini kaybetti. Birden fazla komşumuz öldü. Hâlâ inanamıyoruz. Eşime otele geldiğimi söylemedim şimdi. Korkar tahminen gelmeye çok katlı diye. 14. katta kalıyorum. Her şeyimizi buradan veriyorlar, sağ olsunlar. Zati enkazdan hiçbir eşyamızı da kurtaramadık… Ziynet eşyalarımız ve bir ölçü paramız da kayıp.”
‘Artık apartman olmaz’
“Ben de otele dün geldim. Akşam görüntüyü izlemekten uyuyamadım biliyor musunuz… Kalkıp saatlerce körfezi, gelip geçen gemileri izledim. Ben bu türlü hoş bir İzmir görüntüsü ömrümde görmemiştim. Daha evvel bu otele gelme talihim hiç olmadı. Birinci geldiğimde yer ayağımın altından kayıyor üzere oldu, korktum lakin binanın sağlam olduğunu söylediler.
Artık kendimi burada çok huzurlu hissediyorum. Devlet konutu yıkılanlara aşikâr ölçüde para yardımı yapacak. Biz de konutumuza sarsıntı sigortası yaptırmıştık.
Tüm parayla Seferihisar’da bir konteyner konut yapacağım. Artık apartmanda oturamayız biz…”
‘İzmir ayaklarımızın altında’
Otelin 15’inci katında depremzedelerden 80 yaşındaki Güldane teyze ve oğlu Hakan Ertaş kalıyor. Vazifeliler, 9 ay evvel protez ameliyatı geçiren Güldane teyzeyi otelin engelli odasına yerleştirmişler. Güldane teyze, “Banyoya, tuvalete çarçabuk gidebiliyorum kızım. Yatağımın ucunda acil durum düğmesi bile var. Burada çok rahatım. Hele manzara… Bütün İzmir ayaklarımızın altında. Geceleri görseniz, ışıklar yandığında adeta inci bir gerdanlık üzere oluyor… Biz oğlumla kirada oturuyorduk. Hiçbir eşyamızı kurtaramadık. Anılarımız da enkazda kaldı. Kendimizi toparlayalım yeni bir konuta taşınacağız. Ancak konut kiraları da almış başını gidiyor. Nasip işte… Ne yapalım bunu da yaşamak varmış” dedi.
Toplantı salonu kreş oldu
Depremzedeler kendilerini meskenlerinde hissetsin diye oteldeki çamaşırhane de açılmış. Bir vakitler toplantılara konut sahipliği yapan Burak Reis Salonu ise artık İZELMAN’ın iki anaokulu öğretmeniyle çocuklara kreş hizmeti sunuyor. O kreşin şimdilik sayılı öğrencilerinden olan 4 yaşındaki Erk Çağan Yaşar, el boyaması yaparken epey eğleniyor. Annesi, çalıştığı bankaya gitmek zorunda kalmış.
Otel işçisinden istekli hizmet
Biz depremzede Ahmet Aykaya ile sohbet ederken içeri kucaklarında 9 aylık bebekleri Ali ile Hande ve Çağlar Karakaş çifti girdi. Onları lobide belediyenin şirketi İZELMAN vazifelileri ve otelin eski, şimdinin ise “gönüllü” çalışanları karşıladı. 29 yıldır otelin yiyecek içecek müdürlüğünü yapan İdris Dikmeci ve eşi Bahar Dikmeci de onlar ortasındaydı. Genç anneye bebeğinin mama markasını soran, sonra da çalışana çabucak temin edilmesi talimatını veren İdris Dikmeci, “Otel kapanalı iki hafta olmuştu. ‘Yaşım 55, ne yapacağım artık ben?’ derken, zelzele oldu. Cet Holding Genel Müdürümüz Hasan Şevki beni aradı ve gelmemi söyledi. Eşimle çabucak koştuk. Sonuçta bu binayı bizden iyi kim bilir değil mi? Otelin eski 10 çalışanı olarak ailelerimize en iyi hizmeti vermeye çalışıyoruz. İzmir Büyükşehir Belediyesi de ne istediysek çabucak temin ediyor” diye konuştu. Hijyen paketiyle birlikte oda anahtarlarını da teslim alan genç çiftin, enkazdan geriye bir valiz, iki el çantasından ibaret eşyaları, otel vazifelisi eşliğinde 15’inci kata çıkarıldı. İşçi, aileye klimanın, televizyonun nasıl çalıştığını, pencerelerin, sıcak suyun nasıl açılacağını anlatıp, “Bir isteğiniz olursa lütfen bize dahili telefondan ulaşın” dedi.
Ağlayarak anlattı
Hande Karakaş, günlerin yorgunluğuyla gözyaşlarını tutamayarak anlattı: “Yıkılan Hâkim Apartmanı’nın 4. katında oturuyorduk. 2.5 yıl evvel taşınmıştık. Zelzele sırasında eşim ve oğlumuzla evdeydik. Bebeğimiz salonda yatıyordu. Biraz paklık yapmak istedim. Sarsıntıyla birlikte eşimle çabucak bebeğimizin yanına koştuk ve üzerine kapandık. Evvel bir kat çöktü, akabinde bir kat daha, sonra eşyalarımız devrildi, camlarımız patladı. Vahimdi. Ancak çok şükür bize bir şey olmadı. Bizi, yan binaya eşya taşımak için gelen nakliyeciler merdivenleriyle kurtardı. Evvel Kemalpaşa’da yakınlarımızın köy konutuna yerleştik. Lakin elektrik yoktu. Artık buradayız. Hâlâ biraz tedirginim yüksekte oturacağım için lakin öteki bahtımız yok ki. Sağ olsun konutlarını açıyorlar ancak oburunun yanında olmuyor… Enkazdan hiçbir eşyamızı kurtaramadık. Yalnızca bebeğimizin eşyalarını alabildik. Burada en azından sakin başla ne yapacağımızı düşünebiliriz.”
Öğlen yemeği odalarına getirildi
Otelin 12 – 28’inci katları ortasının depremzelere tahsis edildiğini öğreniyoruz. Biz otelde dolaşırken bir orta yanımızdan sıhhat vazifelileri eşliğinde sedye ile Mustafa Keyifli geçiyor. Eşi Türkan Memnun da yanında. Hastaneden geliyorlarmış. Mustafa Keyifli, Doğanlar Apartmanı’ndaki enkazdan çıkarıldıktan sonra iki ameliyat geçirmiş. Hâlâ sekiz kaburga kırığı mevcutmuş, bugün denetimi yapılmış, “Çok şükür daha iyiyim” diyor. Odalarına getirilen öğlen yemeğini alıyorlar.
24 saat çay, kahve ikramı
Otelde şimdilik 20 misyonlu mevcut, ailelere 24 saat hizmet veriyorlar. Günde üç öğün yemek sunuluyor. Çarşaflar, havlular, odalar haftada bir temizleniyor. Depremzedeler ne isterse de çabucak ulaştırılıyor. Canı sıkılan lobiye iniyor, televizyon izliyor, sohbet ediyor, 24 saat sunulan çay, kahve ikramından alıyorlar. Otelde herkes, yaşadıkları nedeniyle üzgün, geleceğe dair huzursuz ve deneyimledikleri yeni yaşama karşı şaşkınlar… Lakin herkes ne olursa olsun güler yüzlü… İşte bu ne olursa olsun umutları da canlı tutuyor. O yüzden konuştuğumuz tüm aileler, kendilerine bu hizmeti sunan başta İzmir Büyükşehir Belediye Lideri Tunç Soyer olmak üzere tüm yetkililere ve gönüllülere teşekkür ediyor. Biz otelden ayrılırken de otel tüm görkemiyle yeni konuklarını karşılamaya devam ediyordu.
Milliyet