İşte bitti bir yıl daha, nasıl geçti anlamadım derler ya; ben her gününü, her saatini anladım. İçim kavruldu acıdan, kanadı, hatta geçmedi günler; evvel gece, sonra sabah olmadı. Bir yıl daha eksildi ömrümden, bir yıl daha bitti. Elimde bir senin hayalin kaldı, bir de ne kadar süreceğini bilmediğim bir ömür….
Bu ızdırap biçiyorken gönlümü kanatarak, vakte karşı koyamamak insan acizliği; aslında çok aciz değil miyiz, büyük sanırken kendimizi? Bir zerre kadar kıymetimiz yokken koca kozmosta, şu dünya denilen bize nazaran büyük lakin özünde kum tanesi kadar olan taş kesimi üstünde, karıncadan bile daha küçük değil miyiz?
Zamanı da biz yaratmadık mı? Biz beşerler belirlemedik mi ayı, yılı, günü? Artık sensiz geçen bütün günlere, bir de yeni yıl ekleyen insanoğluna mı kızmalı? Ne manası var vaktin, saatin, takvimin ne manası var? İster 2013 olsun, ister 2053, kalbim bu acıyla tutuşuyorken, bana yeni yıl ne müellif? Ben sensizliğin çemberindeyim, günlerim sen, ayım meçhul, saatin içindeki dakikaları sayarak beklerken dönersin diye, nasıl yılı düşüneyim kedersiz?
Aslında boşuna bu bekleyişler biliyorum. Bu acı da, bu vakit da geçecek… Esasen vakit dediğin ne ki? Güneşin etrafında dönüp duruyoruz, ona da gün diyoruz. Bir kayboluyor güneş göz önünden, bir ortaya çıkıyor. Biz de ona nazaran bir uyuyoruz, bir uyanıyoruz. Bu türlü geçiyor ömür…..
Yılbaşı geceleri, herkes 10’dan geriye hakikat sayıp sevdiğine sarılacak ve benim en çok o anda gözlerim dolacak. Kimsesizliğim hızıma tokat üzere inecek ve bir daha aklıma gelecek sensizlik, tekrar canım yanacak. Yoksa yıl 2014 olmuş, 2055 olmuş ne fark eder?
Yıllar geçtikçe ben bu türlü yalnız mı kalacağım? Her yeni yılda öteki birinin yokluğuna mı ağlayacağım? Bu sistemde bir tuhaflık yok mu? Bu yıl sen mahrum diye gözyaşım, seneye kim bilir neler olacak, tahminen dolu dizgin aşık olacağım, tahminen yeniden yalnız kalacağım; kim bilir?
Yok! Bu bu türlü olmaz! Akıl işi değil her yeni yılda üzmek kendini… O vakit değiştirmeli şu kalp denilen organın işleyişini. Kalk kızım ayağa! Bu ömür senin, topla kendini! Yeni yıla yeni bir kalple gireceksin işte, âlâ değil mi? Yeni bir meskene taşınmak gibi! Yeni bir deftere başlamak gibi! İçinde ben yaşadıktan sonra, o sayfalara ben yazdıktan sonra, yeni birini ben sevdikten sonra; gerisi değerli mi?
Yeni yıla sensiz de girebilirim fakat kıymetli olan hala sevgiye inanıyor olmam değil mi? Nasılsa bulurum şu hayat yolunda elimden tutacak gerçek kişiyi… Ah, ne uygun olmuş gittiğin be eski sevgili…..
Candan Ünal
Yazar, Alaka Danışmanı
